Sposoby redagowania odsyłaczy bibliograficznych w schemacie autor-rok

Sposoby redagowania odsyłaczy bibliograficznych w schemacie autor-rok przy pomocy LaTeX-owego pakietu natbib:

F1. Na końcu zdania (najczęściej) w nawiasie, \citep

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym kryterium oceny jakości projektowanych skal pomiarowych (Cheung i Rensvold, 1999; Steenkamp i Baumgartner, 1998).

Co wygląda ,,w źródle'' LaTeXowym następująco:

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym
kryterium oceny jakości projektowanych 
skal pomiarowych~\citep{CheungRensvold1999,SteenkampBaumgartner1998}.

Uwaga: jeżeli podstawową formą odsyłacza jest autor (rok), to wydawać by się mogło, że powinno być:

Ekwiwalencja pomiaru jest ważnym kryterium oceny jakości projektowanych skal pomiarowych (Cheung i Rensvold (1999), Steenkamp i Baumgartner (1998)).

Ale to mi się wizualnie nie podoba, bo mnoży ponad potrzebę nawiasy, no i ten fatalnie wyglądający podwójny nawias na końcu.

F2. Inny wariant, wtrącenie z komentarzem \citealp

koncentruje się raczej na fenomenie jego tworzenia, motywacji twórców, koordynacji itd. (por. Al Marzouq, 2005; Niederman i inni, 2006a, Feller i Fitzgerald, 2002; Niederman i inni 2006a).

koncentruje się raczej na fenomenie jego
tworzenia, motywacji twórców, 
koordynacji itd. (por.~\citealp{AlMarzouq05,Niederman2006a,FellerFitzgerald2002,Niederman2006b}). 

Wreszcie podnoszone są zarzuty dotyczące zbytniej arbitralności proponowanej procedury (por. Straub i inni, 2004, s. 391 oraz Bollen, 1989, s. 192).

Wreszcie podnoszone są zarzuty
dotyczące zbytniej arbitralności proponowanej
procedury (por.~\citealp[s.~391]{StraubBoudreauGefen2004} oraz \citealp[s.~192]{Bollen89}).  

Uwaga: jedna z dwóch form, tj. F1 i F2 wydaje się zbędna(?). Kowal (Metody Statystyczne w badaniach sondażowych rynku, PWN, Warszawa 1998) używa F2, co m.in. powoduje że słowo por. jest przypuszczalnie najczęściej używanym trzyliterowym wyrazem w książce:-)

F3. Wariant powyższego, \citet

Do zastosowania w sytuacji, kiedy nie można umieścić odsyłaczy en-block w nawiasach (czyli zastosować polecenie \citep).

W licznych przeglądach podjęto wiele prób krytyki i oceny stosowanych podejść badawczych, por. Orlikowski i Baroudi (1991), Galliers (1992), Benbasat i Zmud (1999), Vessey i inni (2002), Mingers (2003), Palvia i inni (2004).

W~licznych przeglądach podjęto wiele prób 
krytyki i~oceny stosowanych podejść
badawczych, 
por. \citet{OrlikowskiBaroudi91,Galliers1992,BenbasatZmud99,VesseyGlass2002,Mingers2003,PalviaEtAl2004}.

Uwaga: ta forma wydaje się zbędna(?). Zawsze można cytat umieścić w nawiasie czyli w formie F2).

F4. W tekście z odmianą nazwisk autorów, \citeyearpar

przez Ajzena i Fishbeina (1975) na gruncie psychologii społecznej teorii uzasadnionego...

przez Ajzena i~Fishbeina~\citeyearpar{FishbeinAjzen1975} na gruncie psychologii
społecznej teorii uzasadnionego 

W przeglądach Schepersa i Wetzelsa (2007), Kinga i He (2006) oraz Yousafzai i~innych~(2007b) testowano

W~przeglądach Schepersa i~Wetzelsa~\citeyearpar{SchepersWetzels2007},
Kinga i~He~\citeyearpar{KingHe2006} oraz
Yousafzai i~innych~\citeyearpar{ShumailaetAl2007b}
testowano

Uwaga: Książka Chowa (Ekonometria, PWN, Warszawa 1995) tak została zredagowana, że stosowane są wyłącznie odsyłacze typu F4.

Formy nieregularne:-)

działania będą akceptowane na tak lub nie przez ważne dla tej jednostki osoby'' (por. Ajzen, 1991, s. 302 za Venkateshem i Davisem, 2000, s. 187).

działania będą akceptowane na tak lub nie przez ważne dla tej
jednostki osoby'' por.~\citealp[s.~302]{Ajzen1991} 
za Venkateshem i~Davisem,~\citeyear[s.~187]{VenkateshDavis00}).

Aksjomat Przechlewskiego

Odsyłacze typu F1--F4 można zawsze zredukować do postaci F1 i F4. Tak zredagowane są przykładowo książki: Konarski, Modele równań strukturalnych, PWN, Warszawa 2009; Brzeziński, Metodologia badań psychologicznych, PWN, Warszawa 2004; Gatnar i Walesiak, Analiza danych jakościowych i symbolicznych z wykorzystaniem pakietu R, CH Beck, Warszawa 2011.

Przykłady odnośników autor-rok podane przez Osuchowską (Poradnik redaktora i autora, Wydawnictwo Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek, Warszawa 1988, s. 174) także ograniczają się do postaci F1 i F4.