Rzucony przez moją AlmaMater na odcinek Wschodni po odwiedzeniu Uzbekistanu i Turcji pojechałem do Gruzji (sam).
11.05 Przylot do Kutaisi. Nocleg w hostelu pn Hostel Kutaisi By Kote; w cenie 20 lari jest przywiezienie z lotniska. Na kwaterze późno w nocy Nie kupiłem karty SIM bo się kierowcy spieszyło, a potem się okazało że w sumie to karta nie była potrzebna. Następnego dnia rano spacer po Kutaisi. Wypad z kwatery 11.00. Idę do Czerwonego Mostu piechotą, bo to blisko i z górki. Marszrutka do Batumi stąd nie odjeżdża, ale odjeżdżają marszrutki krótkobieżne. Za pół lari można dojechać do dworca autobusowego (linia numer sześć). Około 13.00 wyjazd do Batumi, gdzie docieram koło 16:00. Od razu falstart. Najpierw wkurwili mnie taksówkarze. Ledwo wysiadłem z marszrutki: Taxi nada? Mówię że nie nada i nawet jestem szczery, bo chcę iść najpierw na obiad. Ale temu namolnemu to mało, pyta raz jeszcze i jeszcze raz. Idę do pobliskiej restauracji Samikitno, którą nota bene znam już z poprzedniej wizyty, i która wygląda zresztą na sieciówkę -- ma też filię o tej samej nazwie w Tbilisi. Na sali jest 2/3 miejsc wolnych, a ja jestem jedynym klientem czekającym na zamówienie, ale kelnerzy w liczbie czterach pilnie wpatrują się w salę i ani myślą podejść. Po 15 minutach wychodzę. Szukam czegoś zamiast Samikitno, ale kończy się na fast foodzie, bo po drodze do hostelu ni cholery nie ma niczego innego. Na szczęście na kwaterze generalnie jest ok (jak na Gruzję), tylko łazienka tradycyjnie dysfunkcjonalna -- taka budka telefoniczna do tego instalacja unikatowa jak to w Gruzji. Jestem jedynym gościem na 3 pokojach. W sezonie 6 ludzi na jeden sedes i prysznic to może być jednak kiepsko.
BTW1: tak w ogóle to Gruzja to niestety kraj fast foodów (jeszcze w Batumi i pewnie w Tbilisi, to coś można znaleźć lepszego, bo tu turystów dużo ale gdzie indziej -- umarł w butach). Cafe (których tutaj test bez liku), to u nich lokal gdzie można kupić chaczapuri, kawę raczej nie, a jak już to na 99% nie ekspresu, tylko albo po turecku albo z torebki (3 w jednym czyli słodzoną od razu). Ciastek/deserów to tam nie będzie na 100%. Ale uwaga: nawet na tej kulinarnej pustyni znaleźliśmy diament: Dona Bakeshop & Cafe (121 Parnavaz Mepe St/Bakumi). Szczerze polecam, Blikle przy nich to horendalnie drogie dziadostwo. W Kutaisi całkiem fajne restauracje są zaś w okolicach białego mostu. Ja byłem w takiej co się nazywa White Stones (BTW od białych kamieni na rzece Rioni.)
BTW2: większość (a na pewno dużo) Gruzinów w pracy to się zwyczajnie opier@dala. Taksówkarze stoją cały dzień na ulicy i ćwiczą wymowę dwóch słów: Taxi nada?. W niezliczonych sklepach towaru i klientów nie uświadczysz (wyjątek: cukiernia Dona) więc personel głównie siedzi i czeka.
13.05 pierwszy dzień roboczy, że tak powiem, tj. spotkanie z władzami miejscowej Batumi State Univ (BSU) i staffem Erasmusa tejże wyznaczone na 14:30. Potem zwiedzanie szkoły, a potem wycieczka po mieście i wreszcie kolacja. Przed spotkaniem na wszelki wypadek poszedłem na obiad w postaci standardowego zestawu chinkali (czyli 5 sztuk) Wieczorem uroczysta kolacja. Strasznie się objadłem... Z ciekawostek na tym BSU studiuje 500 Hindusów (widzieliśmy) -- medycynę.
Następnego dnia zbiórka na 10:00. Najpierw meeting -- prezentacja szkół -- potem godzinny kurs gruzińskiego, obiad i wizyta w delfinarium. Lunch: chaczapuri adjaruli w restauracji na koszt BSU. Wypatrzyłem sklep z rowerami przy tej samej ulicy co mój hostel czyli Puszkina i umówiłem się na czwartek na wypożyczenie bicykla. Sklep prowadzą Ukraińcy zresztą...
Środa -- wykład dla studentów. Powiem bez rewelacji. Było dużo studentów, ale zainteresowanie średnie. Potem było zwiedzanie biblioteki, które dla pań z biblioteki było wielkim wydarzeniem. Panie się nudzą (podobno biblioteka zatrudnia 80 osób nb), bo tej makulatury, to pewnie nikt już nie wypożycza...
Potem lunch za który tym razem zaplaciliśmy po 30 lari. Jak to z Gruzinami --nie do końca żeśmy się dogadali tym bardziej, że były trzy strony: my, Gruzini z BSU i Gruzini z restauracji... Ja np zamówiłem lobio, zestaw takich szprotek smażonych (dla spróbowania) + zestaw surówek i kawę. Jakieś 20 lari za całość. A dostałem pstrąga, ale bez kawy... Za to gruzini z BSU zamówili za nas ale bez mówienia nam o tym ekstra warzywa i sery... W rezultcie połowa zamówienia została na stole:-( Po obiedzie wine-tour-Keda co się okazało wycieczką do tego mostu co 5 lat temu z Elką (google: queen Tamar bridge a konkretnie Mahuntseti Bridge) a po drodze obejrzenie 3 wodospadów i jeszcze jednego łukowatego mostu tyle że znacznie mniejszego. Na koniec wylądowaliśmy w hurtowni wina Adjaran White House z restauracją gdzie za 7 lari wypiłem pół kieliszka wina. Wino faktycznie dobre, ale na mieście to za 7 lari by była butelka, więc atrakcje takie sobie.
Ale jedna z uczestniczek to już w ogóle miała przechlapane, bo jako wegetarianka zamówiłą zupę grzybową i te ich rolady z bakłażana. Dostała zaś tylko zupę (za 30 lari tj 40 parę PLN). Zła była jak licho... I ja się nie dziwię...
Czwartek, ostatni dzień roboczy zapowiada podobnie więc plan jest taki żeby się tego wymiksować PRZED lunchem bo znowu zapłacę 30 lari za obiad, z którego zjem za 10 lari (5 chinkali = 4 lari tak w ogóle) Poza tym odkryłem fajny bar rybny obok rynku rybnego z potrwami z różnych egzotycznych ryb i szczerze je wolę zamiast tych całych chinkali o adżarskim (z płynnym żółtkiem) chaczapuri nie wspomnę... a pstrąga to mogę w Sopocie kupić--nie muszę do batumi jeździć w tym celu.
Poza tym nie chcę mi się jechać w czwartek do Kutaisi, więc wymyśliłem że czwartek-piątek posiedzę w Batumi a piątek/sobotę w Kutaisi.
16.05: Europe day, zakończenie. Dziś pobudka 7.20 i poszedłem na bazar. Kupiłem przyprawy, czurczele i pelamuszi. Pani myślała, że przyszedł jakiś frajer co kupi 2 czurczele i szklankę soli, a nie poważny klient i mnie zlekceważyła, więc jak to wszystko już odsypała do worków co chciałem, to jej się pokićkało i 3x liczyła ile ma być. Wydałem w końcu zaledwie 50 lari a jak położyłem to co kupiłem na wagę: --5kg więc chyba już więcej nic nie kupię bo już mam nadbagaż (a może nie? Coś tam jednak tutaj zostawiłem)
Ten Europe day to takie targi edukacyjne się okazało (pierwszy raz uczestniczyłem w czymś takim). Każdy miał stolik i się prezentował. Generalnie stolików było 5 (1xFRA, 1xLitva, 3xpl) i każdy coś miał tylko Kwidzyn miał wielką figę:-) Ale to w sumie b/z bo ci inni, co coś mieli, to też nic w sumie nie osiągnęli... Ponieważ 5 stołów to by licho wyglądało to Gruzini dostawili jeszcze stoliki z Azerbejdżanu, Niemiec i Hiszpanii oraz stolik neutralny, że tak powiem gdzie było wsio co mieli przysłane pocztą ale nie było delegatów...
Ci Hiszpanie, Niemcy i Azerowie to przypuszczam studenci, którzy tam siedzą i zostali namówieni na przyjście na imprezę: Hiszpanie przynieśli paellę z kartofli + jakąś ciecz w puszce (nie próbowałem), Niemcy kupili miejscowe wypieki, ale z gatunku po 50 tetri od sztuki (wiadomo oszczędni) i tym zapełnili stół a Azerowie mieli najwięcej: kartki w dwóch rodzajach wydrukowane na drukarce kolorowej: jakiś ichni narodowy symbol-budynek a na drugiej mapa Azerbejdżanu z ikonami potraw regionalnych... Czyli wypadłem nie najgorzej na tle:-)
Były przemowy, zdjęcia, bufet, tort, wino, telewizja i w ogóle. Potem miał być lunch, ale wszyscy się wykręcili, że są już po (to akurat była prawda -- pół tortu i tak zostało) a z wycieczki do ogrodu botanicznego też udało mi się wykręcić (już tam byłem zresztą kiedyś). 13:30 KONIEC. Poleciałem szybko do tego sklepu rowerowego i pożyczyłem bicykla. Pojechałem na turecką granicę a potem odbiłem trochę w góry, ale tylko trochę (razem 60 km wyszło). Pożyczyli mi ten rower "okrakiem" od 14:00 czwartek do 14:00 piątek --na dzień za 35 lari.
W piątek pobudka w 7:00 jadę w stronę Poti cykając foty co jakiś czas. Dojeżdżam do skrzyżowania na Kutaisi (za wsią Tskaltsminda) i zawracam. W sumie szkoda, że nie dałem rady do Poti ale i tak wyszło 110km (w obie strony) na mocno średnim bicyklu (polski Kross zresztą) i bez dobrych butów. O 14:00 poszedłem z walizą na stację marszrutek. W Kutaisi nada? -- No konieszno. Jasna strona Gruzji--idziesz na PKS i jedziesz. Żadnego czekania (no różnie to bywa--ale pomiędzy dużymi miastami to raczej tak).
W sobotę łaziłem 7 godzin po Kutaisi w oczekiwaniu na samolot. W okolicach południa wypatrywałem jakiejś kawiarni, ale na to nie ma szans poza ścisłym centrum, gdzie faktycznie są fajne lokale, konkretnie obok białego mostu jest White Stones -- dobre kawy i naleśniki. Naprzeciwko zachęcająco wygląda z kolei lokal pn (chyba) White Bridge, którego taras wychodzi na rzekę i znajduje się pod mostem (do restauracji schodzi się po kręconych schodach). Tam nic nie zjadłem, bo ile można. Jeszcze tylko drobny stres na koniec--umówiony Gruzin co mnie miał wieźć na lotnisko się nie stawił, ale finalnie dotarłem na czas. Kupiłem nawet na farewell wino w sklepie wolnocłowym i sześciopak Borjomi w puszkach.
Zdjęć i śladów GPX póki co nie ma ale będą...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz